Geachte mevrouw Robinson (dat is toch uw meisjesnaam?)

Allereerst wil ik u feliciteren met de uitverkiezing van uw echtgenoot tot de nieuwe president van de Verenigde Staten. Zijn overwinning op vier november j.l. heeft me diep ontroerd. Terwijl hij zijn winning speech hield, gingen mijn gedachten ook uit naar u. Zou ze trappelen van ongeduld om het wereldtoneel te betreden? Wilde u naast hém staan? Zij aan zij? Jullie hadden deze speech toch ook samen geschreven en wie weet hoe vaak, vlak voor het slapen, geoefend.

Toevallig hoorde ik wat Barack u ten overstaan van miljoenen mensen in het oor fluisterde, nadat hij u in zijn armen had gesloten. Uw geruststellende knik, het klopje op zijn rug, en natuurlijk de kus, vormde het onomstotelijke bewijs (als advocaat hoef ik u dat niet uit te leggen) dat u als een team zult gaan regeren.

Natuurlijk zult u zijn belangrijkste adviseur zijn, maar niet alleen achter de schermen. Natuurlijk zult u bij Malia en Sasha blijven als uw man op reis is. Maar ook zij, net als miljoenen andere dochters, hunkeren naar een moeder die een doorslaggevende rol zal gaan spelen, bijvoorbeeld in de bemiddeling van het Midden Oosten conflict. Of gaat uw belangstelling uit naar de gezondheidszorg? Met uw ervaring als vicepresident van het universiteitsziekenhuis in Chicago (en kostwinner van uw gezin) acht ik u in staat om een plan te bedenken waardoor in korte tijd alle onverzekerde Amerikanen gebruik kunnen gaan maken van een goede gezondheidszorg. Zelfs in een economische recessie.

Tussen vól in de spotlight en achter de schermen zult u vast aanwezig zijn op alle belangrijke momenten waarop er knopen doorgehakt moeten worden.

Yes you can, Michelle!

Do it for me and my two daughters.

Do it for Malia and Sasha.

But most of all… Do it for yourself!