Intrigerende blik die je niet meer los laat

Anders, een jongeman van begin dertig, heeft lange tijd doorgebracht in een kliniek om van zijn verslavingen en depressies af te komen. Gedurende de laatste twee weken van zijn behandeling mag hij de kliniek verlaten om in het centrum van Oslo een sollicitatiegesprek te voeren. In de komende 24 uur volgen we Anders van heel dichtbij. We zien de reacties van zijn vrienden, familie als hun ooit verslaafde vriend op de stoep staat. Hoe reageren zij als blijkt dat Anders zich onzeker voelt over de stap naar een nieuw leven?

Het magische van deze film is dat je als kijker deel gaat uitmaken van de emoties en gedachten die Anders ondergaat als hij de mensen ontmoet die ooit voor hem zo belangrijk voor waren.

Emotionele naaktheid

Een jonge vrouw verlaat een huis. Ze rent door een bos, verstopt zich voor haar achtervolgers. ‘Marcy May…’ Voetstappen, gaat het haar lukken? In de volgende scene eet ze in een wegrestaurant. Gehaast, voortdurend om zich heen kijkend. Een jongen komt binnen, hij kust haar, maar laat haar uiteindelijk gaan. Dan belt ze iemand op, ze heeft geen idee waar ze zich bevindt.

Vanaf de eerste minuten voel je je als toeschouwer met deze vrouw verbonden. Zonder dat je weet waarom, snap je dat deze vrouw moet vluchten. Dat een film je al in die eerste minuten zo weet te pakken, slechts door te suggereren, is knap. Vooral het zachte zoemen, de jankende motor van een motorboot, het klotsen van het water geven de scènes sfeer. In flashbacks wordt verteld wat er is gebeurd, traag en in beelden. De betekenis mag je zelf invullen. Soms gaat dat irriteren.