Intrigerende blik die je niet meer los laat

Anders, een jongeman van begin dertig, heeft lange tijd doorgebracht in een kliniek om van zijn verslavingen en depressies af te komen. Gedurende de laatste twee weken van zijn behandeling mag hij de kliniek verlaten om in het centrum van Oslo een sollicitatiegesprek te voeren. In de komende 24 uur volgen we Anders van heel dichtbij. We zien de reacties van zijn vrienden, familie als hun ooit verslaafde vriend op de stoep staat. Hoe reageren zij als blijkt dat Anders zich onzeker voelt over de stap naar een nieuw leven?

Het magische van deze film is dat je als kijker deel gaat uitmaken van de emoties en gedachten die Anders ondergaat als hij de mensen ontmoet die ooit voor hem zo belangrijk voor waren.

Veelal hoogopgeleide volwassenen, die alles hebben, maar ook allemaal iets lijken te missen. Begin dertigers die worstelen, sommigen eeuwig jong, dansend en feestend, anderen getrouwd en zwanger of zojuist vader/moeder geworden, maar vooral: niet echt gelukkig.

Prachtig in beeld gebracht zijn hun ongemak en bezorgdheid, maar vooral de afstand wordt intens verbeeld. De blik van Anders Danielson Lie, die naast acteur ook werkzaam is als arts, is veelbetekenend en dringen diep door bij de kijker. Is het angst, hoop, onzekerheid? Zijn gezichtsuitdrukkingen zijn subtiel en nodigen uit tot nadenken over onze westerse maatschappij waar hij zich staande in hoort te houden. Je voelt zijn pijn en de onmogelijkheid tot het maken van contact. Soms gloort er hoop.

Joachim Trier (die eerder indruk maakte met de film Reprise, waar ook Danielsons Lie de hoofdrol had) heeft daarbij in alle scènes aandacht voor de stad Oslo. De omgeving (vervreemdende scene in een koffietent) wordt soms net zo scherp in beeld gebracht als Anders en speelt op sommige momenten zelfs een hoofdrol.

Oslo, August 31 confronteert je met de huidige maatschappij waar geluk voor het oprapen ligt, maar waar het blijkbaar moeilijk is om dat als jong volwassene ook werkelijk te voelen. Gevolg is dat deze volwassenen zich als kinderen blijven gedragen, niet echt de verantwoordelijkheid lijken te willen dragen. Misschien is Anders wel de enige die in die 24 uur nadenkt over deze verantwoordelijkheid en vervolgens zijn emoties werkelijk toont. Danielson doet dat op een magnifieke wijze en Joachim Trier brengt dat op zo’n indringende wijze in beeld dat Anders’ blik een dag later nog door je gedachten dwaalt.