Literair hoogtepunt

De vwo-6 leerling was langer dan de meeste leraren, maar met zijn slungelige lijf wist hij soms geen raad. Onder zijn ogen had hij zwarte kringen. Kon hij er wat aan doen? De afgelopen twee nachten had hij liggen lezen. Hij moest er nog twee, twee van de vijf Nederlandse romans voor zijn mondeling examen, de volgende dag.
Natuurlijk had hij er eerder mee kunnen beginnen, maar die paar nachten slaap haalde hij heus wel in. Volgende week zou hij deze ellende al lang vergeten zijn. Nooit meer zou hij een Nederlandse roman aanraken, dat die Plasterk dat niet in de gaten had. Hij was bijna volwassen. Nog even, dan had hij ze niet meer nodig; ouders en leraren. Ze wisten het altijd beter. Hoezo?
Leunend tegen de deurpost wachtte hij op zijn lerares Nederlands, Madelaine van Welik, een Franse voornaam. Hij zou veel meer Engelse boeken willen lezen. Na zijn universitaire studie wilde hij naar Harvard of Oxford. Die taal zat hem als gegoten, als een colbert van Hugo Bosch. The economist kocht hij van zijn zakgeld. Obama, diens visie op de oorlog in Irak, dat had wél zijn interesse.
Daar was ze… Madelaine…
‘He, juf…’ Hij stak zijn hand op. ‘Morgen mag ik, hè? Bent u al goed voorbereid?’
Ze lachte. ‘Heb jij ze allemaal al gelezen?’
‘Al lang,’ zei hij. ‘Morgen wordt mijn literaire hoogtepunt!’
‘Ik verheug me er nu al op.’ Ze verdween door de deur van de lerarenkamer.
Grijnzend verliet hij de school. Leon de Winter ging hij niet meer lezen. Via zijn roman zou hij Madelaine leiden naar Obama en voordat zij een vraag zou stellen, zou hij De Winters visie op het terrorisme onder woorden brengen. Ach, waar maakte hij zich druk om. Als zij zich maar voorbereid had.