Walgelijk… Ze moeten haar streng straffen… dachten veel mensen en ik dacht het ook…
Totdat ik onlangs de documentaire zag en luisterde naar Nina’s verhaal. Daarna volgde ik het gesprek tussen Menna Laura Meijer, de documentairemaakster, en mensen uit Maja’s omgeving.
Hoe zou ik reageren als het vriendje waar ik me zo veilig bij voel, zegt dat hij moordplannen heeft? Dat meent hij niet, zou mijn eerste gedachte zijn. Het zou ook niet tot me dringen; een moord hoorde niet thuis in mijn werkelijkheid. Me staande houden op school, in contact met mijn ouders en in mijn vriendenkring, dat hoorde bij mij.
Waarom is Nina zo hard veroordeeld? Waarom verwachtte ik en alle anderen dat zij naar Maja toe was gestapt en had gezegd: “Wij moeten nú naar de politie”?
Volgens mij komt het door de gruwelijkheid en het onvoorspelbare. En… het zou mijn dochter ook kunnen overkomen. Ik wil begrijpen hoe iemand tot zoiets afschrikwekkends in staat kan zijn. Als ik dát kan bevatten, kan ik namelijk uit voorzorg gaan handelen. Dat geeft zekerheid. Ik weet het… Het is maar schijn.
Nina had iets kunnen doen als ze een doorgewinterde rechercheur was geweest, die ervaring had met psychopaten. Maar Nina was een onzeker meisje. Misschien denkt ze nog dagelijks terug aan de gedachte die nooit bij haar is opgekomen. Ze zat haar straf uit en bleek toch zo moedig om haar verhaal te vertellen in een film die iedereen zou moeten gaan zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten