McCains campagneteam streek neer in Sarah Palins woonkeuken. Terwijl de adviseurs hun laptop openklapten, stelde de speechschrijver zijn eerste vraag. ‘Hoe gaat u het vicepresidentschap combineren met de opvoeding van vijf kinderen?’
‘Coffee, gentlemen?’ vroeg Sarah, die soepvlees stond te snijden. Haar man liet de dobbelstenen in de pan liet glijden; de boter siste. De adviseur snoof de geur op en glimlachte. ‘Net als bij mijn moeder,’ zei hij.
De speechschrijver knipoogde naar baby Trig, die midden op tafel in zijn maxi-cosi lag te kraaien. Terwijl Sarah koffie inschonk, kriebelde ze het knulletje onder zijn kin. ‘Next question, please!’
De adviseur rechtte zijn rug. ‘Wat zijn uw plannen over terugtrekking uit Irak?’
Het afscheid van Sarahs zoon stond in haar geheugen geprent. Ze hakte een paprika doormidden, beantwoordde de vraag en legde in het voorbijgaan een hand op haar mans rug. De adviseur knikte tevreden en nam een tweede koekje. Met een stapel wasgoed in haar armen, vroeg Sarah: ‘Zal ik Joe zeggen, in plaats van senator Biden?’
Het campagneteam wierp elkaar een verwonderde blik toe, Trig begon te huilen.
‘Kunt u hem even wiegen?’ vroeg ze aan de adviseur.
Die stopte het speentje in Trigs mond.
‘Next question.’
Dochter Piper van zeven kwam binnen. Teleurgesteld hield ze haar hockeysokken omhoog. ‘Je zou nieuwe kopen, mam!’ Sarah blies een haar uit haar gezicht en keek de speechschrijver vragend aan. ‘Die kunt u vast bestellen.’ Ze noemde de website en de maat. ‘Next question.’
Toen de avond viel, zat iedereen rond om de tafel. Terwijl de kinderen over hun toekomst fantaseerden, diende Sarah de soep op. De printer drukte alle antwoorden af, terwijl het campagneteam zijn lepels aflikte. ‘s Nachts nam Sarah alle antwoorden nog een keer door en toen ze haar bedlampje uitknipte dacht ze: ik heb de allermooiste baan van de hele wereld…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten