Billy Casper, de hoofdpersoon in de Engelse cultclassic ‘Kes’ uit 1969 van regisseur Ken Loach, is een straatschoffie. Vroeg in de ochtend brengt hij kranten rond en pikt melk en eieren van de melkboer. Voor de politie is hij geen onbekende. Op school kan hij niet stilzitten en maakt hij de leraren gek met zijn dromerige gedrag en zijn grote bek. Al in de eerste scene word je smoorverliefd op deze vijftienjarige knul, gespeeld door David Bradley, die gewoon in Barnsley op school zat en dankzij deze film later acteur is geworden.
Barnsley, de inwoners spelen ook hun eigen hoofdrol, is een mijnwerkersstadje in Yorkshire; om de mijn heen liggen de arbeidershuisjes. De hemel is er grijs; de zon lijkt er nooit te schijnen. Buiten het dorp is het groen. Veel bossen, Engelse moors en uitgestrekte weilanden. Maar veertig jaar geleden bestond er nog geen gedoe met filters om de omgeving zo mooi mogelijk uit te laten komen. De regisseur heeft er zelfs voor gekozen om niet te draaien als de zon scheen. Een grijsgroene waas geeft het verhaal zijn authenticiteit.
Billy groeit op bij zijn moeder en een oudere broer die in de mijn werkt. Als de broer ’s nachts dronken thuiskomt, of ’s morgens vroeg opstaat, kan hij het niet laten om al zijn frustraties op Billy af te reageren. In de hele film wordt sowieso veel gebullebakt en uitgekafferd. Iedere volwassene heeft wel iets op Billy aan te merken; een normale manier van omgaan en Billy is er net zo bedreven in als zijn onderwijzers, zijn voetbalcoach en de winkelier voor wie hij de kranten rondbrengt.
Maar na een eerste paar keer ‘oh, wat erg’, begin je in het gescheld en gefoeter een vorm van liefde te ontdekken, met Billy als de koning van het leugentje om bestwil.
Na school rent hij met z’n slungelige jongenslijf door de velden en ontdekt hij bij een verlaten klooster een valkennest. Een dag later pikt hij een boek en leest daarin hoe hij een valk kan africhten. De liefde voor de vogel, de vrijheid die het teweegbrengt, is prachtig in beeld gebracht. Geen super HD kwaliteit; alleen de trouwe ogen van de roofvogel zijn scherp in beeld, de rest wordt aan de verbeelding van de toeschouwer overgelaten.
De film brengt je terug naar een jeugd waarin voor een kind buitenspelen de enige vorm was voor vertier. Tegenwoordig zijn de mijnen in Barnsley gesloten, Billy zou vast aan jeugdzorg zijn toevertrouwd. Hij zou de kans krijgen om zich te ontwikkelen en zou hoogstwaarschijnlijk niet meer worden geslagen. De vraag roept zich op of Billy dan zoveel gelukkiger zou zijn geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten