De totaal verlamde en aan een rolstoelgekluisterde miljonair Philippe woont midden in Parijs in een kast van een huis. Streng en strak geregisseerd kun je de hulp voor deze zorgbehoevende man wel noemen. Als Philippe op zoek gaat naar de zoveelste verzorger krijgt hij de jonge Senegalees Driss voor zich, die alleen maar uit is op een handtekening om een uitkering aan te kunnen vragen.
De klassieke opgevoede Philippe, die geen arm of been kan bewegen neemt de onstuimige, spontane, maar ook criminele neger uit een van de Franse banlieus aan als zijn persoonlijke verzorger.
Een Hollywood kaskraker is geboren
, ook omdat de film gebaseerd is op een waar gebeurd verhaal. Gelukkig waren Olivier Nakache en Eric Toldedano Hollywood voor. Zij maakten van Intouchables geen draak van een sentimentele film, maar eentje die ontroert en waar je soms buikpijn krijgt van het lachen, zonder achter te blijven met de grijns van Jack Nicholson. Onweerstaanbare verbijstering
De film wordt gedragen door twee getalenteerde acteurs, die het vermogen hebben om dit verhaal op zeer subtiele wijze te brengen. Intouchables is geen lachfilm, terwijl hij je wel laat lachen, bulderen zelfs. De verbazing van Driss als hij een totaal andere wereld betreedt laat je in de lach schieten, omdat hij die onweerstaanbare verbijstering zo geloofwaardig neerzet.
Je gaat mee in de uitdaging van Philippe, die verwacht dat deze energieke Driss na een week gillend uit het raam zal springen. Aarzelend geeft Philippe zich over aan de zorgen van Driss die stap voor stap zijn eigen grenzen overgaat.
Majestueus
Philippe wil ademen en dat heeft Driss als enige in de gaten, maar daarvoor is vertrouwen nodig.
Intouchables is ontroerend, omdat hij over vriendschap gaat, maar ook duidelijk maakt dat er ooit een einde aan de intensiteit van die vriendschap zal komen. De beginscène wordt aan het einde herhaald, en dan snap je de lading en het aankomende afscheid dat majestueus in beeld wordt gebracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten